Pazury

CHOWANIE PAZURÓW

Wszyscy członkowie rodziny korowatych, poza gepardem, są w stanie chować i wysuwać pazury, gdy zechcą. Gepard - zdecydowanie najszybszy kot i najszybsze zwierzę - musi mieć wyciągnięte pazury, aby utrzymać prędkość. Polując, nie może pozwolić sobie na niedopatrzenia.
Sam mechanizm chowania to elastyczne wiązadła i dwie ostatnie kości łap połączone ścięgnami z mięśniami kończyn. Pazur schowany trzymany jest ściągniętym wiązadłem pod warstwą skóry. Odpowiedni bodziec powoduje, że mięśnie podciągają ścięgna, prostują kość ostatniego palucha i wypychają pazur do przodu, na zewnątrz. W tym samym czasie ścięgna zamykają dwie ostatnie kości, dające sztywność stawów.
Pazury nie są schowane, gdy kot się wspina, biegnie szybko po powierzchni, zabija czy, jak niektórzy właściciele doskonale się o tym przekonali, jest zdenerwowany. Z tego ostatniego powodu dzieci powinno się nauczyć, że koty (nawet te znajome) należy traktować z ostrożnością i szacunkiem. Niektóre koty mają tendencję do wyciągania pazurów, gdy jest im dobrze. Tylko nieliczna grupa kotów nie ma takiej zdolności (defekt genetyczny).

OSTRE PAZURY

Ostrzenie pazurów to zachowanie instynktowne. Koty wypuszczane na dwór będą ostrzyć pazury na drzewie lub płocie, często wracając w to samo miejsce. Koty trzymane w domu instynktownie znajdą sobie obiekt do tego celu i jeśli dywany oraz meble mają pozostać nienaruszone, trzeba zapewnić kotu drapaczkę i nauczyć go z niej korzystać. Nie ma sensu zniechęcać kota do drapania mebli, jednocześnie nie zapewniając mu alternatywy. Kot wychodzący sam skróci sobie pazury. Pielęgnację łap kota domowego najlepiej zostawić ekspertowi.
Wielu amerykańskich weterynarzy usuwa przednie pazury kotom niewychodzącym. Praktyka ta nie jest przyjęta gdzie indziej. Większość towarzystw miłośników kotów zakazuje osobnikom bez pazurów występu na wystawach. Poza Stanami Zjednoczonymi uważa się, że pozbawianie pazurów jest okrutne, oszpecające, nienaturalne i pozbawia kota psychologicznie ważnego narzędzia. Gdy taki kot wydostanie się na zewnątrz, jest skazany na śmierć, gdyż nie może efektywnie polować, bronić się ani uciekać przed wrogami.
Chociaż pazury to doskonale narzędzie do wspinaczki, nie przydają się, gdy kot chce zejść - pazury podwijają się i nie zapewniają uścisku. To dlatego koty schodzą bez gracji, wykonują szybki obrót i skok w przód. Sprawna wspinaczka kotów i niezdarna forma schodzenia wywołują niepokój u właścicieli, a czasem zmuszają sfrustrowanych strażaków do interwencji.

NARZĘDZIA DO JEDZENIA

Koty żyjące dziko oraz koty udomowione, które mogą polować, rozdzierają ciało ofiary na kawałki, które połykają w całości. Nie żują pokarmu, ale całkowicie trawią go w żołądku. Najbardziej istotnymi spośród 30 zębów kota (kocięta mają 26 zębów mlecznych) są cztery długie kły osadzone pod nosem i nad podbródkiem. Kot używa ich do zabijania i trzymania ofiary oraz do rozrywania mięsa. Za kłami, na dole i na górze, jest 14 łamaczy których zadaniem jest cięcie mięsa na odpowiednie kawałki do połknięcia. Pomiędzy kłami jest sześć siekaczy w każdej szczęce. Te zęby rozrywają i dzielą jedzenie.
Kiedy kot je pokarm z puszki, nie musi używać siekaczy i często połyka jedzenie od razu. Twardą suchą karmę musi pogryźć kłami.
Koty, które mogą wychodzić na dwór, z reguły same znajdują wystarczająco dużo okazji do polowań, aby zęby i dziąsła utrzymać w dobrym stanie. Właściciele kotów niewychodzących muszą dawać swoim kotom zróżnicowane pożywienie, by zapewnić takie ćwiczenia, a sam pokarm z puszki nie jest do tego odpowiedni.
Przy jedzeniu dużą rolę odgrywa też język kota. Ma nierówną, szorstką powierzchnię, która służy do zdzierania i zmiękczania jedzenia oraz do zlizywania mięsa z kości. Gdy kot pije, jego język przyjmuje kształt łyżeczki, aby wychłeptać trochę płynu przed połknięciem. Język to również główny przyrząd do samodzielnego szczotkowania.