Imiona dla kotów

Dziewczynki

Afera
Afrodyta
Aisza
Allegra
Almalika
Amber
Ami
Amidala
Amisia
Anastazja
Aria
Arielka
Artemida
Aszka
Aurora
Babcia
Babsi
Bajka
Balbinka
Barbie
Baryłka
Bastet
Bastis
Bebe
Bella
Berenika
Blusia
Brydzia
Bunia
Carmen
Chanel
Chiquita
Chmurka
Ciapa
Cindy
Ciocia
Cola
Czarnulka
Czu-Czu
Daisy
Dakota
Darling
Dasza
Diana
Ditta
Dixi
Dolce Vita
Donatella
Duśka
Dzidzia
Dzikuska
Dżuma
Eliza
Emma
Enya
Estella
Evita
Fama
Fanta
Fanzenun
Felicita
Felka
Feta
Figa
Filemonka
Fiona
Fiorella
Fisia
Formalina
Francesca
Fraszka
Fredzia
Frotka
Fruzia
Fryga
Frytka
Fuga
Furia
Gabi
Gapcia
Gilda
Goldi
Gryzelda
Hariet
Hera
Ines
Inka
Inwazja
Kaja
Kajzerka
Kiara
Klara
Kleo
Kluska
Kicia
Kiki
Kira
Kitka
Kleo, Kleopatra
Koka
Koko
Kometa
Kora
Kredka
Kreska
Kropka
Ktosia
Kula
Kulka
Lady
Lajzerka
Lala
Lalka
Lara
Lena
Lilka
Lilu
Lola
Lolita
Luna
Łapka
Łatka
Majka
Mała Mi
Mamuśka
Mandarynka
Martini
Marysia
Matylda
Mela
Mercedes
Merlin
Miaucia
Miecia
Mika
Milka
Mimi
Mini
Minu
Mojra
Molly
Mruczka
Mrufa
Mucha
Mufa
Mysia
Myszka
Nadia
Nala
Natka
Nikita
Nimfa
Nina
Nitka
Niunia
Nokia
Norka
Noska
Nuka
Nutka
Ofelia
Okazja
Pajda
Paloma
Panda
Pepsi
Pestka
Pchełka
Penelopa
Perełka
Piszczałka
Plama
Pola
Poly
Prychatka
Psotka
Pszczółka
Puma
Pumcia
Pusia
Pyzia
Rafa
Rewolucja
Róża
Runia
Samanta
Sara
Scarlett
Sephora
Skarpetka
Słomka
Słoneczko
Sonia
Sowa
Spacja
Suri
Szarlotka
Szprotka
Śnieżka
Tabita (Tabi)
Tasza
Tina
Tosia
Trynity (Trynia)
Trzykrotka
Tusia
Twiggy
Tygrysia
Wena
Wenus
Wera
Wiedźma
Yoko
Xara
Xena
Zazu
Zosia
Zuzia
Żaba

Chlopaki

Adolf
Agresor
Albert
Alergen
Alex
Anakin
Apacz
Archimedes
Arlekin
Armani
Atilla
Ator
Avari
Azyl
Babaloo
Bacardi
Bambi
Bandyta
Banshee
Bari
Barnaba
Baron
Basza
Batman
Bazyl
Bąbel
Behemot
Belzebub
Benek
Bestia
Bethoveen
Bilon
Bingo
Binio
Bobek
Boczek
Bodzio
Bolo
Bonifacy
Bono
Boogie
Borys
Browarek
Bruno
Brutus
Buczek
Bursztyn
Buziak
Chester
Ciapek
Coccolino
Colin (Mc Rae)
Cookie
Dekiel
Demon
Devil
Dexter
Diabeł
Didi
Dolar
Dorian
Drakula
Dropsik
Dzieciak
Elvis
Falset
Fakir
Faworek
Felek
Felix
Figaro
Figiel
Filemon
Filip
Fiodor
Fokus
Fox
Fredek
Fuks
Gacek
Gangster
Garfield
Gaspar
Gepard
Gibuś
Gizmo
Gonzo
Gordon
Gremlin
Groszek
Gucio
Harry
Happy
Hektor
Henio
Hrabia
Hunter
Iggy
Imbir
Jinks
Kacper
Kajtek
Kamel
Karmel
Kaszmir
Kasztan
Kąsek
Kikuś
Killer
Kiwi
Klakier
Kleks
Klemens
Kleofas
Kłopotek
Koala
Kobiś
Korek
Kot Angens
Kotecki
Kotyk
Kosmo
Krecik
Kulek
Latino
Lenin
Leon
Lexus
Logan
Lolek
Lopez
Lulek
Łatek
Łazik
Łobuz
Łoker
Maciuś
Maczek
Mafioso
Magik
Magnus
Majonez
Maks
Mamikon
Mamrot
Matrix
Maurycy
Mały
Max
Mefisto
Miki
Miko
Mikrus
Miluszek
Mimik
Misia
Misio
Misza
Morfeusz
Mozart
Mruczek
Mundek
Myszkin
Napoleon
Narcyz
Nelson
Nemo
Neo
Nookie
Nosferatu
Oczko
Oggy
Ognik
Ogonek
Oksymoron
Orion
Oskar
Ozzy
Pafi
Pako
Papi
Pazur
Pershing
Picasso
Piesek
Pikolo
Pikuś
Pimpuś
Pirat
Pluszak
Precel
Przeciąg
Przecinek
Przekot
Ptyś
Pucek
Puchatek
Pumba
Punk
Puszek
Putin
Pysio
Rademenes
Ramzes
Roger von Beep
Rokita
Romeo
Rudi (Rudolf)
Rufus
Rumpel
Rysio
Salem
Saper
Simba
Simon
Sinus
Skoczek
Smaczek
Smoczek
Smutek
Sony
Sprytek
Sylwester
Szaman
Szatyn
Szczęściarz
Taiger
Talib
Tamerlan
Terminator
Tequila
Timon
Tito
Tobiasz
Tofik
Topsik
Tuczek
Tuptuś
Tuti
Tutuś
Tycjan
Tygrysek
Tytus
Uzi
Wandal
Wąsik
Zacier
Zoltar
Zorba
Zyzio
Żaczek
 

Mój kotek

Zdięcia rasowych kotów

Pielęgnacja kota

Aby Twój kot czuł się szczęśliwy i abyś nie miał w całym mieszkaniu kłębków kociej sierści powinieneś nieco pomoc w pielęgnacji swojemu pupilowi. Nie jest to zajęcie trudne ani czasochłonne, gdyż koty są zwierzętami nadzwyczaj czystymi i same doskonale potrafią zadbać o higienę. Poniżej przedstawiamy kilka wskazówek, jak pomóc kotu w pielęgnacji.

Pielęgnacja sierści kotów krótkowłosych

Koty, już w drugim, trzecim tygodniu życia zaczynają naukę higieny. Uczą się myć i wylizywać sierść. Już w tym czasie możesz zacząć przyzwyczajać kociaka do szczotki i grzebienia. Koty krótkowłose wystarczy raz, dwa razy w tygodniu wyczesać miękką szczotką z włosia. Następnie przeczesz sierść gęstym drucianym grzebieniem i na koniec możesz wygładzić wyczesane futerko wilgotną szmatką. Ważne jest, aby nie czesać kota, gdy on tego nie chce. Nie próbuj pielęgnować go na siłę, gdyż zniechęci się do zabiegów, za każdym razem będzie trudniej, a nawet możesz zrobić krzywdę wyrywającemu się kociakowi.

Pielęgnacja sierści kotów długowłosych

Szczotkowanie kotów długowłosych jest nieco trudniejsze i bardziej czasochłonne. Powinieneś czesać swojego pupila codziennie, gdyż długa sierść, nie szczotkowana po kilku dniach może ulec sfilcowaniu i w takiej sytuacji można ją jedynie obciąć. Do szczotkowania kotów długowłosych najlepszy jest grzebień z rzadkimi zębami (obrotowymi) i drugi z zębami gęstymi. Sierść należy szczotkować partiami, z włosem i pod włos. taki sposób szczotkowania nada jej puszystości. Najpierw należy wyczesać kota rzadkim grzebieniem, następnie dobrze jest posypać go specjalnym talkiem lub pudrem tak, aby dotarł aż do nasady włosia. Po kilku minutach należy wyczesać puder gęstym grzebieniem. W sezonie grzewczym sierść kotów długowłosych może ulegać przesuszeniu, zaczyna się elektryzować , co bardzo utrudnia lub wręcz uniemożliwia pielęgnację pupila. Warto wówczas kupić środek przeciw elektryzowaniu się sierści przeznaczony wyłącznie dla kotów.

Szczotkowanie kotów ma również duże znaczenie dla ich zdrowia. Koty podczas lizania sierści połykają martwe włosy, które w ich przewodzie pokarmowym zbijają się w kule zakłócając trawienie. Aby zminimalizować powstawanie kul z włosia można podawać kotu świeżą trawę, która ułatwia zwracanie połkniętych włosów. Można też kotu podawać specjalne pasty rozpuszczające kule sierści.

Higiena uszu

Kot sam nie potrafi zadbać o higienę wnętrza ucha, dlatego w powinieneś mu w tym pomóc. Nie należy jednak robić tego na zapas. Gdy stwierdzisz nadmiar woskowiny w uchu kota, usuń ją bardzo delikatnie miękkim wacikiem. Do pielęgnacji uszu mogą się również przydać specjalne płyny, dostępne w gabinetach weterynaryjnych lub sklepach zoologicznych. W zależności od rodzaju, płyn taki wstrzykuje lub wkrapla się do ucha, lekko masuje i po kilku minutach bardzo łatwo usunąć zanieczyszczenia. Ciemna wydzielina, strupy, zaczerwienienie, ból w uchu drapanie uszu czy częste potrząsanie przez kota głową powinny Cię zaniepokoić i powinieneś natychmiast udać się ze swoim pupilem do weterynarza. Takie objawy mogą świadczyć o pojawieniu się infekcji. Kotom wychodzącym, które mają jasną sierść należy zabezpieczyć końcówki uszu kremem z filtrem aby zapobiec poparzeniu promieniami słonecznymi.

Pielęgnacja oczu

Codziennie należy kontrolować stan oczu kota. Gdy tylko zauważysz w kącikach wydzielinę, usuń ją czystym, zwartym wacikiem, który możesz nasączyć ciepłą, przegotowaną wodą, esencją herbacianą, roztworem soli fizjologicznej lub naparem ze świetlika lekarskiego. W gabinecie weterynaryjnym lub sklepie zoologicznym kupisz także specjalny płyn do przemywania oczu. W przypadku dużych ilości wydzieliny z oka, zaczerwienienia lub innych, niepokojących objawów koniecznie skontaktuj się z lekarzem weterynarii.

Pielęgnacja zębów

Szczególnie u kotów żywionych mokrą karmą często pojawia się na zębach kamień, który sam w sobie nie jest szkodliwy ale podrażnia dziąsła, co może z czasem doprowadzić do stanu zapalnego. Kamień nazębny można usunąć tylko w gabinecie weterynaryjnym, jest to zabieg wykonywany w znieczuleniu ogólnym. Dlatego lepiej zapobiegać powstaniu kamienia nazębnego. Pomocne w tym będzie podawanie kotu suchej karmy o dużych chrupkach, która podczas jedzenia oczyszcza zęby. Można również czyścić zęby kota specjalną szczoteczką i pastą przeznaczoną do tego celu. Nie należy używać ludzkich szczoteczek, które mogą bardzo podrażnić kocie dziąsła. Ludzkie pasty natomiast zawierają związki, które mogą być dla Twojego pupila szkodliwe.

Pielęgnacja pazurów

Koty same dbają o swoje pazury. W tym celu powinieneś zapewnić pupilowi drapak, na którym będzie mógł regularnie ścierać pazury. Czasem jednak niezbędna przy skracaniu pazurów jest pomoc opiekuna. Bardzo pomocne do tego będą specjalne nożyczki lub obcinaczka do pazurów. Aby odsłonić pazur, naciśnij jednocześnie na górną i dolną powierzchnię kociego palca, odsłania się wtedy pazur. Można przyciąć tylko jego jasną, białą lub przezroczystą część. Różowa część pazura stanowi tzw. tworzywo palca. Jest to żywa tkanka, silnie unerwiona i ukrwiona. Jej uszkodzenie spowoduje bolesne zranienie kota.
Koty nie przepadają za obcinaniem pazurów, dlatego też dobrze jest przyzwyczajać kociaka do tego zabiegu od młodego wieku, wykonywać zabieg w spokoju, lub nawet podczas snu. Warto również pierwszy zabieg przeprowadzić pod okiem kogoś doświadczonego, na przykład lekarza weterynarii.

Kocia kąpiel

Koty krótkowłose, przebywające w zamknięciu same dbają o czystość i kąpanie ich jest zabiegiem zbędnym, który jest dodatkowo ogromnym stresem dla kota. Koty długowłose powinny częściej być poddawane temu zabiegowi a ponieważ większość z nich nie przepada za wodą, bardzo przydatna będzie pomoc drugiej osoby. Napełnij miskę lub wanienkę ciepłą wodą (38,6 stopni Celsjusza) do wysokości około 10 cm. Zwilż sierść kota przy pomocy gąbki, następnie rozprowadź na niej rozcieńczony szampon przeznaczony specjalnie dla kotów, masuj a na koniec spłucz czystą wodą. Uważaj, aby woda nie dostała się do oczu, uszu i pyszczka kota. Owiń kota ręcznikiem. Koty ras krótkowłosych mogą schnąć same, kot długowłosy schnie długo, dlatego warto podsuszyć go suszarką, aby zapobiec jego wychłodzeniu. Persów nie należy wycierać, gdyż można bardzo splątać sierść, dlatego dobrze jest wyczesać kota krotko po kąpieli. Nie wolno czesać u persów ogona, gdyż wyrwany z niego włos odrasta rok a czasem wcale!

Now kot w domu

Porady przedstawione poniżej odnoszą się do wszystkich kotów, jednak dotyczą w szczególności tych dzikich, które nie umieją jeszcze mieszkać z ludźmi. Kot, który jest oswojony i doświadczony, nie potrzebuje aż tak długiego i złożonego okresu do przystosowania się, jednak można tu znaleźć kilka wskazówek dotyczących problemów pojawiających się również wśród kotów, które przebywają w domu od dawna, np. załatwianie się poza kuwetą.

- Nowego kota należy od razu zanieść na kontrolę weterynaryjną i zaszczepić. Najlepiej zrobić testy na FeLV (kocia białaczka) i FIV (koci niedobór immunologiczny). Nawet jeśli wynik będzie pozytywny, nie będzie on oznaczał śmierci kota. Natomiast pomoże w odpowiednim leczeniu i zapobiegnie ewentualnemu zakażeniu innych kotów.

- Weterynarz powinien odrobaczyć, odpchlić oraz sprawdzić uszy nowemu pupilkowi, jeżeli wcześniej nie zrobiło tego schronisko lub poprzedni właściciel zwierzaka.

- Ze sterylizacją i kastracją nie należy zwlekać - jeśli kot jest na tyle duży, by przeprowadzić zabieg w celu uniknięcia nieoczekiwanego potomstwa lub kłopotliwych zachowań kocura, należy wykonać go jak najszybciej.

- Należy uważać podczas otwierania drzwi wejściowych, ponieważ nowy i nieoswojony do końca kot może spróbować ucieczki z mieszkania.

- Po przybyciu do nowego domu kotu należy pozwolić oswoić sie początkowo z jednym pomieszczeniem, ponieważ przy większej ilości nieznanych miejsc może poczuć się początkowo przytłoczony i przerażony. Jeśli istnieje taka możliwość, należy wybrać pomieszczenie, w którym nie ma dywanów, w przeciwnym wypadku - zdjąć je; kot może nabrudzić poza kuwetą. Nie należy wypuszczać go z wybranego pomieszczenia, do momentu aż nie zacznie korzystać z kuwety i będzie w nim czuć się bezpiecznie. Trzeba uzbroić się w cierpliwość, nie wolno go pospieszać!

- W pomieszczeniu, gdzie znajduje się kot, należy zostawić rzeczy przesiąknięte zapachem nowego właściciela - noszoną bluzkę lub używaną pościel. Dzięki temu będzie miał możliwość, aby oswoić się z indywidualną wonią.

- Jeśli kot wykazuje strach połączony z agresją, chce drapać lub gryźć, należy być względem niego bardzo ostrożnym i delikatnym. Bardzo możliwe, że będzie potrzebna skórzana rękawica. Należy jej jednak używać tylko wtedy, kiedy jest to bezwzględnie potrzebne. Koty bardzo boją się tak "uzbrojonej" ręki.

- Nie można starać się na siłę nawiązać kontaktu z kotem. Należy odczekać do momentu, aż oswoi się z otoczeniem. Popędzanie go na tym etapie może skończyć się całkowitym spłoszeniem i zablokowaniem lub opóźnieniem procesu oswajania.

- Kontakt należy zacząć nawiązywać poprzez delikatne drapania po głowie. Jeśli mu się to spodoba, można spróbować pogłaskać go pod brodą, a później po grzbiecie. Nie można wyjmować go z miejsca, które wybrał na swoje schronienie i czuje się w nim bezpiecznie. Niestety, nie wszystkie koty lubią się przytulać, nowy kot może być indywidualistą i nie lubić przesiadywania na kolanach i pieszczot.

- Jeśli kot chowa sie pod łóżkiem lub za szafą, należy spróbować zachęcić go do wyjścia smakołykiem, zabawką lub spokojnym mówieniem do niego. Nie wolno przesadzić z poświęconym mu zainteresowaniem. Po chwili uwagi należy dać kotu spokój, by miał szansę wykazać swoje zainteresowanie otoczeniem.

- Jeśli kot daje się już głaskać bez problemu, należy spróbować wziąć go na chwilę na kolana. Nie można jednak się z tym spieszyć i zmuszać go do pozostania na nich. Może on nie przepadać za pieszczotami, dlatego nie należy oczekiwać zbyt wiele.

- Kota nie wolno zachęcać do agresywnej zabawy z użyciem pazurów i zębów, ponieważ stanie się on małym i agresywnym tygryskiem.

- Jeśli kot wygląda na pewnego i spokojnego, można spróbować zapoznać go z pozostałymi pomieszczeniami w domu. Jeśli w domu są obecne inne koty, oswajanie stanie się trudniejsze. Domowe koty muszą poznać i obwąchać nowego osobnika. Kontakty z innymi kotami powinny zacząć się od trwania około pół godziny, ze stopniowym codziennym przedłużaniem o kilka minut. Jeśli nie zachodzi potrzeba przetrzymywania nowego kota w zamknięciu, można przenieść jego kuwetę i miski na przeznaczone do tego stałe miejsce. Kotu mogą zdarzyć się "wypadki", bądź więc cierpliwy i nie denerwuj się sprzątając kałużę.

- Kuweta nie może być przenoszona ciągle z miejsca na miejsce, zwierzak pogubi się i może zacząć brudzić gdzie tylko popadnie. Powinna ona stać w zacisznym i spokojnym miejscu, a przedpokój nie jest najlepszym wyborem.

- Po znalezieniu odchodów kota poza kuwetą, należy dokładnie umyć podłogę i usunąć zapach przecierając ją wodą z detergentem i sodą lub octem. Najlepszy do usunięcia zapachu będzie środek o nazwie Vitopar Fresh. Nie należy używać środków z amoniakiem - ich zapach przypomina mocz i zachęci kota do ponownego załatwiania się w tym miejscu.

- Ciągłe załatwianie się poza kuwetą może świadczyć o problemie ze zdrowiem lub adaptacją w domu. W celu wyeliminowania choroby i zarobaczenia należy zgłosić się do weterynarza. Jeśli przyczyną brudzenia nie jest choroba, należy zastanowić się co może zniechęcać kota do korzystania z kuwety:

- Czy kuweta jest utrzymana w czystości? Należy opróżniać ją i wymieniać żwirek tak często, jak będzie to konieczne, nawet po każdym skorzystaniu z niej.

Należy spróbować zmiany podłoża, ponieważ może ono nie odpowiadać kotu. Wiele kotów nie toleruje perfumowanych żwirków. Cienka warstwa sody oczyszczonej na dnie kuwety pomoże zaabsorbować zapachy i nie zniechęci zwierzęcia.

- Czy kuweta jest postawiona w ruchliwym miejscu? Jeśli tak, należy znaleźć inne, spokojne i zaciszne miejsce, by kot mógł mieć odrobinę prywatności i nie stresować się. Najlepiej jest znaleźć zakamarek w łazience lub schowku a nawet w pokoju. Najważniejsze, by kot miał tam zapewniony nieograniczony dostęp.

- Czy inny kot zaczepia lub atakuje zwierzę podczas korzystania z kuwety? Być może jest podglądany przez domowników (np. ciekawe wszystkiego dzieci)? Czasem kot może obawiać się korzystania z kuwety jeśli jest ona kryta. Wtedy należy zdjąć z niej pokrywę.

- Kot powinien jeść w miejscu, w którym wcześniej się załatwił (oczywiście po umyciu!) - w ten sposób dostanie do zrozumienia, że podłoga nie służy do załatwiania potrzeb fizjologicznych.

- Kota należy trzymać w zamkniętym pomieszczeniu do momentu, aż nie zacznie korzystać na stałe z kuwety. Jego przestrzeń życiowa powiększana powinna być stopniowo. Nie można jednak zamknąć kota w klatce w celu ukarania, ponieważ spowoduje to przerażenie i reakcję obronną, a w związku z tym przedłuży albo cofnie proces adaptacji.

- Dom powinien być dla kota bezpieczny. Należy usunąć wszelkie potencjalne zagrożenia - linki od zasłon, rolet i żaluzji, tłukące się przedmioty, chemikalia, leki. Dostęp do wnętrza piekarnika, lodówki czy pralki musi być w pełni niemożliwy. Trzeba również zabezpieczyć niestabilne regały i półki.

- Koty domowe i nowy osobnik muszą mieć czas, aby się poznać i oswoić ze sobą. Może to potrwać kilka godzin, jak i kilka miesięcy. Koty niekoniecznie muszą się uwielbiać, ale nauczą się tolerować i unikać konfliktów.

- Przy niewłaściwym zachowaniu kota należy głośno klasnąć w ręce i powiedzieć stanowczo "nie!" - koty nie lubią nagłych ostrych dźwięków. Można użyć także spryskiwacza z wodą wraz z karcącym słowem.

- Podczas konfrontacji między kotami nie należy interweniować. Koty zwykle nie robią sobie krzywdy podczas walki, choć wygląda ona nieraz bardzo dramatycznie. Nie oznacza to jednak, że można pozwolić im na poodgryzanie sobie uszu i wydrapanie oczu. Jednak tak długo, jak to możliwe bez większej dla nich szkody, należy pozostawić im wzajemne ustalanie stosunków. Nie wolno nigdy wkładać rąk między walczące między sobą koty.

- Podczas konfrontacji koty mogą czasami teatralnie krzyczeć lub warczeć na siebie. Nie ma jednak podstaw do niepokoju - to naturalne zachowanie rywalizujących kotów.

- Jeśli w domu znajduje się więcej kotów, trzeba zapewnić odpowiednią liczbę kuwet, misek i zabawek. Koty to zwierzęta terytorialne, a te przedmioty traktują zwykle jako swoją własność. Dając nowemu kotu oddzielne miski, kuwetę i zabawki zapewnimy mu pomoc w zaaklimatyzowaniu się w grupie. Pozostałe zwierzęta nie będą musiały bronić swojej własności. Należy pamiętać, że także ludzie stanowią część "stanu posiadania" kota, więc nie wolno zaniedbywać żadnego z nich i trzeba być sprawiedliwym z przydziałem pieszczot i uwagi.

- Na początku kot może domagać się wypuszczenia na zewnątrz, jednak szybko zorientuje się, że jest to rzecz niedozwolona. Należy różnymi sposobami uatrakcyjniać mu pobytu w domu, np.: różnorodnymi zabawkami, kocimi meblami do wspinania, spokojnymi i bezpiecznymi zakątkami, w których kot będzie mógł się ukryć lub schować swoje "skarby". Należy również zabezpieczyć także okna i balkony siatką.

- Zwierzętom należy zapewnić bezpieczeństwo, montując na oknach i balkonach zabezpieczenia. NIGDY nie można pozwolić kotu przesiadywać w otwartym i niezabezpieczonym oknie. Należy znajdować się w pobliżu, gdy kot po raz pierwszy zdecyduje się odwiedzić otwarte okno. Jeśli kot nadal znajduje się na etapie przemykania pod ścianami, lepiej nie otwierać szeroko okien w jego obecności - wystarczy lekko uchylić i zablokować. Inaczej przestraszony zwierzak może zniszczyć siatkę i wydostać się na zewnątrz. Stopniowo kot oswoi się z oknami i będzie można pozostawiać je otwarte.

- Należy dużo rozmawiać z nowym kotem, by przyzwyczaił się do barwy głosu nowego właściciela.

- ZAWSZE trzeba przewozić kota w transporterze.

- Dobrym pomysłem będzie urządzenie kotu mieszkanka w klatce przewozowej - wystarczy włożyć do środka kocyk lub ręcznik i pozostawić otwarte drzwiczki, w ten sposób kot nie będzie miał problemów z przebywaniem wewnątrz i uniknie stresu związanego z zamknięciem w obcym miejscu.

- W kontaktach z kotem należy starać się być opanowanym, jeśli człowiek jest zdenerwowany lub zestresowany, kot szybko wyczuje niedobry nastrój i sam się zdenerwuje.

Pielęgnacja kociej sierści

Pielęgnacja kociej sierści

Koty to niezwykle czyste zwierzęta i z reguły same doskonale potrafią zadbać o własne futro. Często nawet bardzo brudny kot bardzo szybko doprowadza sierść do porządku. Jednak zdarza się, że kot mocno się wybrudzi lub jego długa sierść wymaga specjalnych zabiegów. Wtedy nasza pomoc okazuje się niezbędna.

Czesanie kociej sierści

Kocia sierść składa się z podszerstka (spodnia warstwa okrywy włosowej chroniąca zwierzę przed niskimi temperaturami) oraz włosów okrywowych. Włosy okrywowe powinny być błyszczące, wszelkie zmatowienie świadczy o uszkodzeniu komórek włosa oraz ich niedostatecznym odżywieniu. Ze względu na długość futra koty dzielimy na długowłose (lub półdługowłose) oraz krótkowłose.

Aby ułatwić kotu pielęgnację futerka powinniśmy regularnie je wyczesywać. W zależności od długości włosa stosuje się w tym celu różnego rodzaju grzebienie, szczotki i zgrzebła. Koty krótkowłose wystarczy wyczesywać gumową szczotką, gumowym lub metalowym zgrzebłem, grzebieniem – wszystko zależy od upodobań zwierzaka. Najważniejsze jest, aby usunąć z powierzchni skóry martwe włosy.

Koty długowłose wymagają bardziej troskliwej pielęgnacji sierści. Bez naszej pomocy kot zazwyczaj sobie nie poradzi. Dłuższą sierść wyczesujemy przy pomocy zgrzebła lub metalowego grzebienia o szeroko rozstawionych zębach. Zaleca się systematyczne rozczesywanie sierści kota długowłosego, aby zapobiec tworzeniu się kołtunów. Jeśli powstaną, muszą zostać wycięte, a w skrajnych przypadkach konieczne bywa zgolenie całej sierści. Kołtuny mogą spowodować nieprzyjemne dolegliwości skórne u kota. Aby ułatwić rozczesywanie długiego włosa można zastosować specjalny puder dla kotów, który działa jednocześnie odświeżająco i oczyszczająco.

Linienie

Koty tak, jak i psy okresowo wymieniają sierść, aby przystosować się do zewnętrznych warunków atmosferycznych. Wiąże się to z intensywnym gubieniem dużej ilości sierści. Jest to uciążliwe nie tylko dla opiekunów. Koty podczas codziennej pielęgnacji sierści połykają większe niż zazwyczaj ilości włosów. Włosy te przechodząc przez układ pokarmowy, zbijają się w kule włosowe (pilobezoary).

Jeśli sierści jest bardzo dużo i układ trawienny nie jest w stanie sobie z nią poradzić, kot zazwyczaj ją zwraca. Niekiedy jednak może dojść do zatoru w przewodzie pokarmowym, a wtedy konieczna może być interwencja chirurgiczna. Dlatego w okresie linienia pamiętajmy o regularnym, bardzo częstym wyczesywaniu kociej sierści. Dodatkowo warto podawać specjalną pastę odkłaczającą lub karmę ułatwiającą przesuwanie się pilobezoarów.

Kąpanie kota

Zasadniczo, kotów nie trzeba kąpać i nie powinno się tego robić bez potrzeby. Jednak zdarza się, że zwierzę tak bardzo się ubrudzi, że nie jest w stanie samo doczyścić swojego futra. Wtedy kąpiel może okazać się niezbędna. Wykąpanie naszego mruczka może być dość trudnym zadaniem, gdyż większość kotów nie lubi wody, a w szczególności kąpieli.

Przygotowując wodę do kąpieli naszego pupila, pamiętajmy, aby nie była zbyt zimna ani zbyt gorąca. Najlepiej, gdy jest lekko ciepła. Ponadto, nie wolno bezpośrednio po kąpieli wypuszczać mokrego zwierzaka do pokoju, gdzie jest chłodno. Najpierw powinniśmy starannie osuszyć sierść ręcznikiem, a jeśli zwierzak nie boi się dźwięków suszarki do włosów, możemy wysuszyć futro delikatnym strumieniem powietrza z suszarki.

Do kąpieli nie należy używać żadnych „ludzkich” kosmetyków. Powinniśmy stosować specjalne szampony dla kotów, u kotów długowłosych można zastosować specjalną odżywkę. Istnieją też szampony do kąpania „na sucho” (w postaci pudru), lecz w przypadku silnych zabrudzeń może on nie wystarczyć.

Aby utrzymać kocią sierść w dobrej kondycji warto, oprócz odpowiedniej pielęgnacji, karmić kota wartościowym pożywieniem oraz w razie potrzeby podawać mu suplementy witaminowo-mineralne

Pochodzienie kotów

Prehistoria

Szczątki kotów znaleziono w rejonie Jerycho, w wykopaliskach z czasów przedneolitycznych (ok. 7000 lat p.n.e.). Trudno ocenić, na ile kot był w tym okresie towarzyszem czlowieka, a na ile zwierzyną, na którą sie polowało. Ze względu na skuteczność kotów w tępieniu szkodników niszczących zbiory, początkowo tolerowano ich obecność w pobliżu siedzib ludzkich. Z czasem przystosowywano je do pełnienia funkcji strażników spichlerzy. Zjadanie padliny przez koty także stanowiło argument, przemawiający za postrzeganiem ich obecności na ludzkim terytorium w kategoriach korzyści.
Wykopaliska na Cyprze ujawniły obecność kotów afrykańskich na tej wyspie juz 5000 lat temu. Co ciekawe, ich występowanie w tym rejonie wynika niewątpliwie z migracji, nie istnieli tam bowiem rodzimi przedstawiciele gatunku. Znalezionym szczątkom kotów odpowiadają wiekiem występujące w tych samych miejscach szczątki myszy. Mniemać więc należy, że już w tak odległych czasach zdolności kota - łowcy wykorzystywane były przez ludzi z premedytacją.

Wielkie cywilizacje stworzyły pierwsze miasta około 7000 lat temu. Powstawały one w ciepłych rejonach świata, północna europa odczuwała jeszcze wówczas skutki ostatniego zlodowacenia. To właśnie rozrost siedzib ludzkich, budowa spichlerzy, a także wielość odpadków w jednym miejscu, traktuje się jako czynniki, w wyniku których rozpoczął sie masowy proces oswajania Felis lybica oraz Felis chaus.
W rejonach Afryki i Arabii jeszcze dziewiętnastowieczni badacze odnotowują próby udomowienia różnych gatunków dzikich kotów. Są to jednak sytuacje pojedyncze, nie wywierające wpływu na kształt populacji kotów domowych w tych rejonach.

Teoria o egipskim pochodzeniu kota domowego (4000 - 5000 p.n.e) ma wciąż przewagę nad innymi. Ostatnie odkrycia wskazują jednak na to, że domestykacja mogła równolegle zachodzić również w Azji. Podejrzenia te zapoczątkowały dyskusję pomiędzy zwolennikami obydwu teorii. Okres starożytny w Chinach jest wciąż stosunkowo mało poznany i nie wyklucza się, że pewne gatunki miejscowych małych kotów były podatne na udomowienie.
Szczątki kotów znajdowano w wielu starożytnych miastach i osadach, nie tylko na terenie Egiptu. Fakt ten popiera teorię, że drobne koty różnych gatunków zawsze żyły w pobliżu ludzkich siedlisk. Pełniły przypuszczalnie funkcje czyścicieli ulic i stróży spichrzów. Taki tryb życia uczynił kota, zwłaszcza kota nubijskiego, bardzo podatnym na oswojenie i udomowienie. Podejrzewa się, że proces domestykacji mógł zachodzić symultanicznie w kilku odległych od siebie regionach. Egipt został zwyczajowo uznany za kolebkę kota domowego, gdyż ze wszystkich prehistorycznych siedlisk ludzkich jest miejscem najlepiej poznanym.

Historia

Odpowiedź na pytanie, do jakiego gatunku należą przodkowie kota domowego (Felis catus, Felis domesticus) nie jest wcale oczywista ani prosta. Wiele nieco różniących się od siebie teorii mówi o zróżnicowanych gatunkach i podgatunkach z rodzaju Felis, mających podobno swój udział w budowaniu struktury genealogicznej dzisiejszego kota domowego. Niektóre z wspomnianych poglądów należą do mainstreamu w tym dyskursie, inne są ignorowane. Skupmy się na tych wiodących.
Niewątpliwie uznanym przodkiem kota domowego jest afrykański i arabski przedstawiciel Felis lybica, tzw. kot nubijski. Także Felis silvesteris - popularny żbik - należy do zwierząt, których pula genów ma wpływ na cechy dzisiejszych kotów. Podobnie jego azjatycki pobratymiec - Felis silvesteris ornata.
Według systematyzacji, przeprowadzonej na początku lat pięćdziesiątych, wyodrębnić możemy powyżej dwudziestu podgatunków, powstały w wyniku krzyżowań trzech wyżej wspomnianych grup, także z udziałem Felis catus. W Indiach za przodka dziesiejszych kotów uznawany jest także Felis chaus, hodowany w egipskich świątynich w okresie domestykacji kotów pospołu z kotem nubijskim. Potomkowie tych dwóch ostatnich gatunków uznawane są za bardziej podatne na udomowienie, niż koty z domieszką krwi żbika europejskiego bądź azjatyckiego.

Współczesna analiza zachowań kota nubijskiego pozwoliła zaobserwować pewne określone, odróżniajace go od innych kotów afrykańskich, cechy. Prawdopodobnie to właśnie one miały wpływ na najwcześniejsze udomowienie przedstawicieli właśnie tego gatunku. Po pierwsze koty nubijskie wykazywały pewną chęć do współpracy z przedstawicielami własnej grupy. Pierwsze próby udomowienia związane były z ich umiejętnościami łowieckimi. Przystosowanie się do życia w grupie pomagających człowiekowi łowców równoznaczne było z zapewnieniem sobie stałego dostępu do pokarmu. Mimo, iż sytuacja taka kusząca była także dla innych gatunków z rodziny Felis, jedynie kot nubijski był wystarczająco zdeterminowany do życia w stadzie. W rodzinie tak zaadaptowanych do nowych warunków osobników, rodziły sie mioty o zwiększonych możliwościach socjalizacyjnych. Zaobserwowano również, że trzymane w niewoli samice pomagały wykarmić potomstwo innym kocim matkom. Zachowania takie ewidentnie świadczą o wyjątkowych cechach charakteru i temperamentu, sprzyjających domestykacji.

Rozprzestrzenianie się kotów

Starożytni Egipcjanie tak mocno cenili sobie umiejętności i wyjątkowe cechy charakteru kotów, ze wprowadzili zakaz ich wywozu z państwa nad Nilem. Mimo tego nie brakowało podróżników, którym skutecznie udało się zapoczątkowac rozprzestrzenianie gatunku w innych rejonach świata. Najwięcej świadectw obecności kotów w pobliżu człowieka dostarczają wykopaliska, przeprowadzone wzdłuż dawnych lądowych szlaków hahdlowych. Także miasta portowe, do których zawijały statki z towarami z całego świata, stanowią źródło wielu informacji o życiu codziennym zarówno naszych, jak i kocich przodków.
Izraelskie wizerunki kota datowane sa na osiemnasty wiek przed naszą erą. Greckie na piętnasty. Około tysięcznego roku p.n.e., wraz ze śródziemnomorskimi okrętami, koty zawędrowały do Europy północnej oraz na wschód (Chiny, Japonia). Co ciekawe, np. w starożytnym Rzymie koty ceniono głównie ze względu na ich wyjatkową osobowość, abstrahując jednocześnie od ich umiejętności łowieckich. W szóstym wieku przed naszą erą przedstawiciele rodziny Fenis znani byli juz w całej Europie.
Na Wyspy Bryryjskie koty zawędrowały prawdopodobnie po raz pierwszy z Rzymianami, jeszcze przed nasza erą. Kolejną ich migrację w te rejony utożsamia się z podbojami Wikingów, podobnież posiadających w zastępach swych wojsk koty domowe.

Istnieją przekazy pisemne, świadczące o wystepowaniu w Ameryce dzikiego kota, bedącego potomkiem kota Wikingów. Waleczni ludzie północy dotarli do wybrzeży tego kontynentu w czasach swych podbojów. W wykopaliskach nie znaleziono jednak żadnych dowodów na tą migrację. Przyjmuje sie w związku z tym, że do Ameryki koty przybyły wraz z pierwszymi, europejskimi osadnikami.
Do Austarlii, nie licząc pojedynczych przypadków (rozbitkowie ze statków), kot dotarł dopiero w osiemnastym wieku.

Współczesny gatunek kota domowego zachował wystarczająco dużo cech dzikich przodków, aby z powodzeniem poradzić sobie bez pomocy człowieka - rozmanażać się i stworzyć populację całkowicie dzikich kotów, z czasem powracając całkowicie do pierwowzoru. Koty domowe są genetycznie wystarczająco podobne do dzikich kotów (szkockiego, nubijskiego) aby produkować z nimi płodne potomstwo.
Nie oznacza to, że każdy pojedynczy egzemplarz może powrócić do stanu dzikiego. Rasy hodowlane wykazują zbyt daleko idące zmiany genetyczne, uniemożliwiające samodzielne przeżycie: zbyt krótki nos utrudniający oddychanie, nadmierne owłosienie lub też zbyt krótka, niekompletna szata nie chroniąca przed zimnem i deszczem. Także modelowane przez człowieka cechy charakteru - nadmierna ufność i łagodność charakteru uniemożliwiłyby przetrwanie przedstawicielom pewnych ras w naturze. Ponadto naturalne środowisko już dawno przestało być naturalne, ze względu na szkodliwą i zmieniającą jego pierwotny charakter działalność człowieka.
Wiele zachowań kota towarzyszącego ludziom jest manifestacją ich dzikich instynktów - znakowanie terenu, polowanie na zabawki. Koty wychodzące zachowują się zupełnie jak ich dzicy kuzyni - polują, znaczą terytorium, walczy o samice i o obszar swoich wpływów. U kotów niewychodzących konflikt instynktów z rolą domowej maskotki ma swój wyraz w prowokowanych atakach na ludzi i przedmioty, napadach szaleńczego biegu itp.